Τα πορτρέτα και η κιθάρα

Γύρω στις 6¨45, Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009,

"Σήμερα βρίσκομαι στο σταυροδρόμι μιας αίθουσας, ένας κιθαρίστας βρίσκετε στη μέση αυτής και γύρω του θεατές. Πολλοί θεατές. Άλλος σε καρέκλα καθισμένος και άλλος στο πάτωμα. Άλλος μέσα από χρυσοστόλιστα κάδρα και άλλος σε υποστήριγμα στον τοίχο. Άνθρωποι αιώνων μαζεύτηκαν τριγύρω του να τον ακούσουν. Άνθρωποι από χρώμα και φως που σιωπηλοί χρόνια τώρα ασάλευτοι εκτίθενται σε τόσα μάτια. Σήμερα η τιμητική δεν είναι δική τους. Για μια φορά τούτος ο χώρος φιλοξενεί κόσμο που αδιαφορεί για αυτούς, που το βλέμμα τους μελετά άλλα πορτρέτα. Μελετάει δάχτυλα που τσιμπητά χορεύουν στα τάστα μιας κιθάρας. Σαν να είναι ευαίσθητα τόσο. Σαν από φόβο μη βάλει παραπάνω δύναμη και τα ραγίσει. Με προσοχή σχεδόν ακουμπά τα δάχτυλά του για λίγο και ύστερα τα απομακρύνει πάλι. Κι όλοι εμείς, ταυτόχρονα θεατές και εκτεθειμένοι, όλοι εμείς, σαν αυτά τα πορτρέτα των τόσων αιώνων πίσω στον χρόνο που χάνονται, στεκόμαστε ακίνητοι και απολαμβάνουμε από τα δάχτυλα του μουσικού λίγο Astor Piazzolla. "

Κάθε Παρασκευή βράδυ, γύρω στις 6¨30-7"30 η Εθνική Πορτρετοθήκη του Λονδίνου διοργανώνει δωρεάν συναυλίες και μουσικά δρώμενα μέσα στο χώρο της πινακοθήκης. Πιο συγκεκριμένα, ανάμεσα στους πίνακες και στα αγάλματα του μουσείου. Αυτή την Παρασκευή παρακολουθήσαμε τον Fabricio Mattos έναν Βραζιλιάνο κιθαρίστα να παίζει μια σειρά από παραδοσιακές και κλασικές μελωδίες στην κιθάρα.

Joseph Ferrer- Nocturne
Hector Villa-Lobos- Prelude n. 01
2 Folk Spanish Songs- Torija, El noi den la Mare
Isaac Albeniz- Milonga del Angel, Verano Porteno
Fabricio Mattos- Poetica n. 04, Homage to Barrios
Port-Pourri Brazilian choros

For further informations: National Portrait Gallery

Θέατρο Καμπούκι (12η Νύχτα) στο Λονδίνο

Την Τετάρτη 25 Μαρτίου πήγα στο Barbican Center για να παρακολουθήσω μια Ιαπωνέζικη παράσταση. Τα εισιτήρια ήταν Sold out σχεδόν 25 μέρες νωρίτερα. Γινότανε χαμός. Όπως σχεδόν σε όλες τις θεατρικές παραστάσεις στο Λονδίνο. Νομίζω ότι το Θέατρο αυτό ήταν πολύ σημαντικό, αλλά εγώ αυτό δεν το ήξερα. Υπήρχαν κάμερες παντού και πολλοί από το κοινό φοράγανε επίσημα ενδύματα, παραδοσιακά κιμονό. Έπειτα έμαθα ότι το θέατρο είναι Παραδοσιακό θέατρο Καμπούκι της Ιαπωνίας. Η παράσταση ήταν η "Δωδέκατη Νύχτα" του Γούιλιαμ Σαίξπηρ.

Βασικά η παράσταση για μένα είχε πολύ πλάκα. Οι χαρακτήρες παιζότανε όλοι από άνδρες πράγμα που μου θύμισε πολύ το δικό μας αρχαίο θέατρο. Φοράγανε εκπληκτικά παραδοσιακά κοστούμια, σε έντονα χρώματα και σχέδια. Τα περισσότερα πρόσωπα ήταν βαμμένα λευκά με έντονο στυλιζαρισμένο μακιγιάζ. Ο τρόπος που παίζανε ήταν απίστευτα υπερβολικός, σχεδόν κι αυτός στιλιζαρισμένος. Αλλά απ' ότι κατάλαβα ήταν κομμάτι του θεάτρου αυτή η υπερβολική έπαρση στην πρόζα.

Εκτός από αυτό, το έργο παιζόταν στα ιαπωνέζικα, αυτό σημαίνει ότι δεν καταλάβαινα τίποτα. Υπήρχαν βέβαια 2 μόνιτορ τα οποία μετέφραζαν το έργο στα σαιξπιρίστικα, αλλά πολλά ακόμη δεν τα καταλάβαινα. Βασικά μου φάνηκε ότι μεταφράζανε λιγότερα απ' όσα λέγανε, μιας και όταν αναρτήζανε μια πρόταση στο μόνιτορ, οι ηθοποιοί συνέχιζαν να μιλάνε για 2-3 προτάσεις ακόμη, εκτός και αν ο λόγος τους ήταν τόσο αργός, δεν ξέρω.. πάντως πολλές φορές ο λόγος του ήταν τόσο συρτός που κατέληγε πονοκέφαλος.

Ένας άλλος πονοκέφαλος ήταν η διάρκεια του έργου. Η παράσταση άρχισε στις 7 και τελείωσε γύρω στις 11, αυτό σήμαινε 2 γεμάτα 100 λεπτά παράστασης. Πολλοί φύγαν με το πρώτο διάλειμμα.

Τα σκηνικά ήταν εξαιρετικά, υπερθεαματικά. Με την χρήση πολλών καθρεφτών βοηθούσαν στη μεγέθυνση του χώρου. Στα σκηνικά μπορούσες να αναγνωρίσεις την χρήση παλιών ιαπωνέζικων σχεδίων και χαρακτήρων, πολλές φορές ήταν λες και έβλεπα μπροστά μου ζωντανό τον ίδιο τον πίνακα.

Η παράσταση είχε ζωντανή μουσική σε όλη τη διάρκεια του έργου. Όπως και επίσης έναν άνθρωπο που ήταν για την δημιουργία των ήχων, μάλλον για την υπερβολή τους. Παράδειγμα όταν υποτιθέμενα χτύπαγαν σε μια πολεμική σκηνή ο ένας τον άλλον, ο άνδρας αυτός δημιουργούσε τον ήχο του χτυπήματος χτυπώντας 2 κομμάτια ξύλου σε μια ξύλινη επίσης πλάκα. Η μουσική έπαιζε τον ρόλο του δημιουργού του αισθήματος. Δεν συνόδευε απλά την πλοκή.

Υπόθεση Έργου

Η πριγκίπισσα Ολίβια πενθεί για το χαμό του αδερφού της. Συνεπεία αυτού, αρνείται όλες τις προτάσεις που έρχονται από διάφορους άρχοντες, οι οποίοι ενδιαφέρονται να την παντρευτούν. Πιο επίμονος από όλους, ο Ορσίνο. Ο οποίος στέλνει συνέχεια τον βοηθό του, Σεζάριο, για να μεταφέρει στην πριγκίπισσα τον έρωτα του άρχοντά του, και να την πείσει να τον δεχτεί. Και ξαφνικά, η Ολίβια ερωτεύεται τον βοηθό!

Ο οποίος βοηθός, όμως, δεν είναι αυτό που δείχνει: στην πραγματικότητα, κάτω από το όνομα Σεζάριο κρύβεται η Βιόλα. Μια νεαρή και όμορφη κοπέλα που βρέθηκε ναυαγός σε τόπο εχθρικό, υποφέροντας από την πιθανότητα ο δίδυμος αδερφός της Σεμπάστιαν να πνίγηκε. Και η οποία αποφασίζει να παρουσιαστεί ως άντρας στον άρχοντα του τόπου, για να την πάρει στη δούλεψή του. Όμως τα βέλη του θεού έρωτα θα λαβώσουν την καρδιά της για τον «αφέντη» της. Και τώρα είναι αναγκασμένη να τον βοηθήσει να κατακτήσει μια άλλη γυναίκα, η οποία δεν ενδιαφέρεται καθόλου γι’αυτόν. Τα πράγματα θα περιπλεχτούν ακόμη περισσότερο όταν ο Σεμπάστιαν θα εμφανιστεί στο παλάτι της Ολίβια! Η οποία χάνει αυγά και καλάθια με την παράλογη συμπεριφορά του «διπλού» Σεζάριο. Θα γίνει, τελικά, ο Σεμπάστιαν – Σεζάριο ο καταλύτης που θα οδηγήσει στην λύση του «δράματος».

Τους Σεζάριο, Ολίβια και Ορσίνο πλαισιώνουν επιτυχημένα μια σειρά πραγματικά εμπνευσμένων χαρακτήρων. Πρώτος και καλύτερος, ο τρελός μουσικός Φέστε, απαραίτητο συστατικό της κάθε αυλής. Ο οποίος τελικά ίσως και μην είναι τόσο τρελός όσο φαίνεται. Απαλλαγμένος από πάθη και φιλοδοξίες, βλέπει τα πράγματα πιο καθαρά από όλους και η κρίση του αποδεικνύεται η ορθότερη. Μετά είναι ο Μαλβόλιο – ο φιλόδοξος υπηρέτης της Ολίβια. Η έπαρση και η ειρωνεία με την οποία αντιμετωπίζει τους υπόλοιπους – προσωπικό και συγγενείς της Ολίβια – τους οδηγεί στο να του στήσουν παγίδα για να τον εκδικηθούν. Ο Μαλβόλιο θα παρασυρθεί σε μια ακατανόητη συμπεριφορά η οποία διασκεδάζει τους δολοπλόκους από την μια, γίνεται η καταδίκη του από την άλλη.

Επόμενος είναι ο Σερ Άντριου, ευκατάστατος μεν, χαμηλής νοημοσύνης δε, ο οποίος μάταια διατηρεί την ελπίδα ότι θα παντρευτεί την Ολίβια. Σειρά παίρνει ο μέθυσος Σερ Τόμπυ, θείος της Ολίβια, που εκμεταλλεύεται την αδυναμία του Σερ Άντριου για να του αποσπά χρήματα και να διασκεδάζει μαζί του. Τελευταία, αλλά σίγουρα όχι μικρότερης «εμβέλειας» η Μαρία, η πανέξυπνη και δολοπλόκα υπηρέτρια της Ολίβια. Αυτή είναι που συλλαμβάνει το σχέδιο που θα οδηγήσει, τελικά, τον Μαλβόλιο πίσω από τα σίδερα της φυλακής.

Στο έργο δεν πιστεύω ότι ακολουθήθηκε πιστά το έργο του Σαίξπηρ, μιας και ο Μαλβόλιο στο τέλος δεν οδηγείτε στη φυλακή αλλά όλα έχουν αίσιο τέλος για τους ήρωες του έργου.

Θέατρο Καμπούκι

Καμπούκι (Kabuki). Είδος ιαπωνικού Θεάτρου χαρακτηριζόμενο από την ιδιαίτερη δραματικότητά του και το εντονότατο μακιγιάζ των ηθοποιών του. Το όνομα προέρχεται από το ρήμα «kabuku» («ξεχωρίζω»), και συνεπώς το Καμπούκι μπορεί να ερμηνευτεί ως «πρωτοποριακό Θέατρο» ή «παράξενο Θέατρο». Τα ιδεογράμματα που απαρτίζουν την γραπτή λέξη «καμπούκι», σημαίνουν «τραγουδώ», «χορεύω» και «ικανότητα», συνεπώς κατά γράμμα το «Καμπούκι» θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «τραγουδοχορευτική τέχνη».

1603–1629: Γυναικείο Καμπούκι

Η ιστορία του καμπούκι ξεκινά το 1603 όταν η Οκούνι, μία μίκο (νέα γυναίκα στην υπηρεσία ενός ναού Σίντο) του Ιζούμο Τάισα ή Izuni No Okumi ξεκίνησε να χορεύει ένα νέο στυλ δράματος στην κοίτη του ποταμού στο Κυότο. Για αυτό το λόγο το καμπούκι γράφεται και "歌舞妓" (χορεύσουσα και τραγουδούσα πόρνη) κατά τη διάρκεια της περιόδου Έντο. Σε αυτό το νέου τύπου δράμα, το οποίο έγινε σχεδόν αμέσως πολύ δημοφιλές, τον ρόλο τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών ενσάρκωναν γυναίκες. Όταν η φήμη της Izuno no Okuni μεγάλωσε τόσο ώστε να προσκληθεί να παίξει ακόμα και στην αυτοκρατορική Αυλή, σε όλη την χώρα δημιουργήθηκαν αρκετοί παρόμοιοι γυναικείοι θίασοι. Η αρχική μορφή του Καμπούκι διέφερε από αυτήν που γνωρίζουμε σήμερα. Καθώς μάλιστα ένας μεγάλος αριθμός των ηθοποιών του ήταν διαθέσιμες και για πορνεία, κατά την περίοδο Έντο το Καμπούκι γραφόταν εναλλακτικά και με άλλα ιδεογράμματα ως «τραγουδοχορευτική πόρνη».

Η ελευθεριακή και συχνά βίαιη ατμόσφαιρα του Καμπούκι, το οποίο δεν ασχολείτο με ηρωϊκές προσωπικότητες και γεγονότα αλλά σατίριζε πρόσωπα της καθημερινής ζωής και πολύ συχνά επώνυμους κυβερνητικούς αξιωματούχους, προβλημάτισε το σογκουνάτο Τοκουγκάβα, που είχε αναλάβει την εξουσία το 1603, με αποτέλεσμα το 1629 να απαγορευθεί η συμμετοχή των γυναικών στα έργα του Καμπούκι με σκοπό την προστασία της «δημοσίας αιδούς». Από εκείνη την στιγμή, το Καμπούκι πέρασε στα χέρια των ανδρών και δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση στην πλοκή παρά στον χορό. Επειδή όμως και σε αυτή του την μορφή το Καμπούκι δημιουργούσε προβλήματα στα δημόσια ήθη και στην δημόσια τάξη (με εκπόρνευση και των νεαρότερων ανδρών ηθοποιών ή με ταραχές που προκαλούσαν θεατές), το σογκουνάτο απαγόρευσε το έτος 1652 την συμμετοχή και των νεαρών ανδρών στην συγκεκριμένη μορφή Θεάτρου.

Το ραντεβού μεταξύ ενός άντρα και ένός νέου , ίσως ενός ηθοποιού Καμπούκι. Οι νέοι ηθοποιοί Καμπούκι ήταν περιζήτητοι από άντρες που επιζητούσαν σούντο

Μετά το 1653: Αντρικό Καμπούκι

Από το 1653, μόνο ώριμοι άνδρες επιτρεπόταν να εκτελούν παραστάσεις kabuki, το οποίο στη συνέχεια εξελίχθηκε σε ένα ιδιαίτερα εκλεπτυσμένο και στυλιζαρισμένο είδος θεάτρου και ονομάστηκε γιαρό καμπούκι (野郎歌舞伎, δηλαδή, Αντρικό Καμπούκι ). Η μεταμόρφωση αυτή του ύφους οφείλεται εν μέρει και από το κωμικό θέατρο Κιογκέν όπως επιβληθηκε από τους σογκούν της εποχής .

Το όνομα γιαρό τελικά εγκαταλέιφθηκε αλλά όλοι οι ρόλοι παιζόταν από άντρες. Οι άντρες ηθοποιοί που ειδικευόταν στους γυναικείους ρόλους ονομαζόταν οναγκάτα ή ογιάμα (女形). Τα επόμενα χρόνια οι οναγκάτα προερχόταν από 3 κυρίως οικογένειες. Δύο βασικοί τύποι ρόλων δημιούργήθηκαν: αραγκότο (σκληρός τύπος) που ξεκίνησε από τον Ιτσικαουα Νταντζουρό (1660–1704) στο Έντο, και γουαγκότο (ελαφρύς τύπος) από τον Σακάτα Τοτζουρό (1647–1709) στις περιοχές του Κυότο και της Οζάκας. Το έργο μάλιστα «Sonezaki Shinju» («Οι αυτοκτονίες των ερωτευμένων του Σονεζάκι») του δεύτερου, καθιέρωσε ένα νέο αγαπημένο θέμα στα έργα του Καμπούκι, τις διπλές αυτοκτονίες των εραστών («shinju mono»), με τόσο μεγάλη επιρροή στο κοινό ώστε τελικά η κυβέρνηση προχώρησε το 1723 σε απαγόρευση όλων των έργων που είχαν ανάλογο θέμα. Το αραγκότο ήταν πιο ζωηρός τρόπος απόδοσης στην οποία ο ηθοποιός υπερέβαλλε στις κινήσεις του, στα κοστούμια και στη φωνή. Το γουαγκότο ήταν πιο κατάλληλο για τραγικές ρομαντικές ιστορίες και ήταν πιο ρεαλιστικός τρόπος παράστασης.

Ηθοποιός Καμπούκι, του Κατσουκάουα Σουνσό (1726–1792)

1673–1735: Η περίοδος Τζενρόκου

Κατά τη διάρκεια της Τζενρόκου, το καμπούκι άνθισε. Η δομή των έργων στυλιζαρίστηκε ακόμα περισσότερο. Συμβατικοί ρόλοι επίσης δημιουργήθηκαν. Το Καμπούκι συνδλέθηκε με το νιτζιο τζορούρι (κουκλοθέατρο) και αλληλοεπηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό. Στα μέσα του 18ου αιώνα το Καμπούκι έχασε τη λάμψη του για ένα διάστημα με το μπουνράκου να παίρνει τη θέση του σαν κύριος τρόπος διασκέδασηςστην Ιαπωνία στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις .

Η ανασύσταση του Καμπούκι στην περίοδο Μέιτζι

Παράσταση καμπούκι γύρω στα 1860

Οι τεράστιες κοινωνικές αλλαγές που ξεκίνησαν το 1868 με την πτώση των σογκούν Τοκουγκάουα, η εξαφάνιση της τάξης των σαμουράι και το άνοιγμα της Ιαπωνίας στη Δύση βοήθησαν στην ανασύσταση του Καμπούκι. Το Καμπούκι άρχισε να προσαρμόζεται στους μοντέρνους καιρούς και συντομα έγινε ξανά δημοφιλής με τις ανώτερες κοινωνικά τάξεις. Το 1887 δόθηκε μάλιστα παράσταση προς τιμήν του αυτοκράτορα.

Πολλά θέατρα Καμπούκι καταστράφησαν κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου και οι σύμμαχοι κατήργησαν προσωρινά την λειτουργία των εναπομείναντων μετά τον πόλεμο. Παρόλα αυτά η κατήργηση ήρθε το 1947 και οι παραστάσεις ξεκίνησαν ξανά.

Resourses:

http://www.gnwsis.gr/

http://el.wikipedia.org/wiki/

Όταν σφυρίξουν τα πλοία (Μανώλης Αναγνωστάκης)

Ένα ανέκδοτο τραγούδι σε σύνθεση του Μιχάλη Γρηγορίου και ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη από μια ζωντανή ηχογράφηση στις 13-4-82, στο θέατρο Λουζιτάνια. Τραγουδούν η Μαρία Δημητριάδη και ο Γιάννης Κούτρας.

Όταν σφυρίξουν τα πλοία (Μανώλης Αναγνωστάκης)

13.12.43

Θυμάσαι που σου’λεγα : όταν σφυρίζουν τα πλοία μην είσαι στο λιμάνι .
Μα η μέρα που έφευγε ήτανε δικιά μας και δεν θέλαμε ποτέ να την αφήσουμε .

Ενα μαντήλι πικρό θα χαιρετά την ανία του γυρισμού
Κι’έβρεχε αλήθεια πολύ κι’ήτανε έρημοι οι δρόμοι
Με μιά λεπτήν ακαθόριση χινοπωριάτικη γεύση
Κλεισμένα παράθυρα κι’οι άνθρωποι τόσο λημονησμένοι
-Γιατί μας άφησαν όλοι ; Γιατί μας άφησαν όλοι ; Κι’έσφιγγα τα χέρια σου

Δεν είχε τίποτα τ’αλλόκοτο η κραυγή μου .

… Θα φύγουμε κάποτε αθόρυβα και θα πλανηθούμε
Μες στις πολύβοες πολιτείες και στις έρημες θάλασσες
Με μιά επιθυμία φλογισμένη στα χείλια μας
Είναι η αγάπη που γυρέψαμε και μας την αρνήθηκαν
Ξεχνούσες τα δάκρυα , τη χαρά και τη μνήμη μας
Χαιρετώντας λευκά πανιά π’ανεμίζονται .
Ισως δε μένει τίποτ’άλλο παρά αυτό να θυμόμαστε .

Μες στην ψυχή μου σκιρτά το εναγώνιο . Γιατί .
Ρουφώ τον αγέρα της μοναξιάς και της εγκατάλειψης
Χτυπώ τους τοίχους της υγρής φυλακής μου και προσμένω απάντηση

Κανείς δεν θ’αγγίξει την έκταση της στοργής και της θλίψης μου .

Κι’εσύ περιμένεις ένα γράμμα που δεν έρχεται :
Μιά μακρινή φωνή γυρνά στη μνήμη συ και σβήνει
Κι’ένας καθρέφτης μετρά σκυθρωπός τη μορφή σου
Τη χαμένη μας άγνοια , τα χαμένα φτερά .

Υλικό από τη σελίδα του Ποιείν.

Shun-Kin (μια ιαπωνέζικη παράσταση στο Λονδίνο)

Στα μέσα του Φλεβάρη, εδώ στο Λονδίνο έχουν μια βδομάδα ελεύθερης πρόσβασης σε θεατρικές παραστάσεις για άτομα νεότερα των 26 χρόνων. Εκείνη τη βδομάδα λοιπόν αποφάσισα να πάω να δω μια Γιαπωνέζικη παράσταση στο Barbican Center μιας και το τελευταίο διάστημα με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η Ασιατική κουλτούρα. Το έργο εμπνευσμένο από τα κείμενα του Τζουνιχίρο Τανιζάκι (Junichiro Tanizaki). Κείμενα όπως "Το πορτρέτο της Σουνκίν" και "Το εγκώμιον της σκιάς".

Παρακολουθούμε την ιστορία μιας όμορφης τυφλής κοπέλας και το ξετύλιγμα ενός χαρακτήρα σκληρού, υστερικού και απόλυτα κυρίαρχου πάνω στους υπολοίπους ανθρώπους τριγύρω της. Είναι μια ταλαντούχα μουσικός του κότο και του σάμισεν, μια γυναίκα που μέσα στα χρόνια που περνούν η μόνη ευχαρίστηση της είναι η οδύνη που προκαλεί σχεδόν σαδιστικά στον απόλυτα αφοσιωμένο υπηρέτη και μαθητή της. Ο Σάσουκε είναι ερωτευμένος με την Σουνκίν από παιδί υπακούοντας όλες τις προσταγές της κυρίας του. Μέχρι που φτάνει στο σημείο να τυφλωθεί και ο ίδιος ώστε να βρεθεί πιο κοντά στην αγαπημένη του με οποιοδήποτε τρόπο.

Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από την παράλληλη ιστορία μιας εκφωνήτριας η οποία βρίσκετε στον ραδιοφωνικό σταθμό όπου και διαβάζει την ιστορία της Σούνκιν. Μέσα από την εκφώνηση της μεταφερόμαστε αμέσως στην εποχή του Meiji Era. Όσο η ιστορία εκτυλίσσεται, βλέπουμε και την ίδια να αλλάζει χαρακτήρα και συμπεριφορά επηρεασμένη από την πλοκή του έργου.


Το έργο ήταν αισθητικά υπέροχο. Δύσκολος λιγάκι ο χαμηλός φωτισμός μιας και εμάς στα τελευταία καθίσματα μας δημιούργησε ένα μικρό πονοκέφαλο. Βέβαια, ο φωτισμός ήταν μέρος της ιδέας. Οι χώροι προσδιοριζόταν από τους κύβους του φωτός και από τους περφόρμερς οι οποίοι μετακινώντας τα κοντάρια που κρατούσαν άλλαζαν και τους χώρους μέσα στους οποίους περιφερόταν οι χαρακτήρες. Όλοι οι ηθοποιοί βρισκόταν στην σκηνή κατά την διάρκεια του έργου και άλλοτε μετακινούσαν χώρους, δημιουργούσαν ήχους φτερουγισμάτων με φύλλα χαρτιού και άλλοτε συμμετείχαν σαν υπηρετικό προσωπικό ή ότι άλλο χρειαζόταν.


Βασική ιδέα όλου του έργου ήταν το παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο κούκλας. Η Σούνκιν είναι μια κούκλα που κινείτο από δύο γυναίκες ντυμένες στα μαύρα. Η κούκλα αλλάζει 4 εποχές, στις 2 πρώτες είναι κούκλα, στην 3η η Σούνκιν παίζεται από μια κανονική γυναίκα μόνο που ακόμη μεταχειρίζεται σαν κούκλα και όλες τις οι κινήσεις καθορίζονται από τις δύο γυναίκες και στην 4η όπου η Σούνκιν είναι πιο μεγάλη σε ηλικία ενσαρκώνεται από την βασική γυναίκα που την κινούσε σε όλη τη διάρκεια του έργου.


Μου φάνηκε ιδιαίτερα όμορφη και πετυχημένη η χρήση της κούκλας σε αυτό το έργο μιας και ο χαρακτήρας της Σουνκίν είναι αυτός που συνήθως υποκινεί τους άλλους, διατάζει και χρησιμοποιεί. Σε αυτή την περίπτωση μια άψυχη και παγωμένη κούκλα είναι η ηρωίδα που σε όλη τη διάρκεια του έργου έχει ανάγκη τους άλλους. Η Σούνκιν για να κινηθεί, για να φάει και να κάνει απλές καθημερινές λειτουργίες της ζωής χρειάζεται πάντα κάποιον να τη βοηθήσει και αυτός συνήθως είναι ο ακόλουθος της ο Σάζουκε. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο ίσως να έχει την ανάγκη να επιδείξει την δύναμη της επάνω του, μόνο και μόνο για να μη φανεί αδύναμη μπροστά σε αυτός που έχει περισσότερη ανάγκη.

Σε όλη τη διάρκεια του έργου ένας πραγματικός οργανοπαίχτης του σάμισεν ντύνει μελωδικά και ηχητικά την πλοκή του έργου μιας και χρησιμοποιεί τον ήχο του έγχορδου μιμούμενος το σύρσιμο της πόρτας, χτύπων και λοιπών ήχων.

Hindi Zahra στο ICA

Ψάχνοντας μια μέρα για κάτι άσχετο στο Last.fm έπεσα πάνω σε μια τραγουδίστρια η οποία μου κίνησε το ενδιαφέρον. H Hindi Zahra είναι από το Μαρόκο και μένει στη Γαλλία. Ακούω το From Inside to Outside, ένα τραγούδι που τραγουδιέται με τόσο αισθησιασμό. Οι ήχοι μεταξύ ισπανικού φάδο, μαροκινές μελωδίες, μπλούζ και πολύ αυτοσχεδιασμό. Πήγα λοιπόν να τη δω από περιέργεια πάνω απ' όλα, μιας και 3-4 τραγούδια έχω ακούσει και δεν έχει βγάλει και δίσκο. Η συναυλία είναι στο ICA(institute of contemporary art) εδώ στο Λονδίνο. Φτάνω γύρω στις 8 και μαθαίνω ότι έχει σαπόρτ ένα σαρανταπεντάλεπτο μια άλλη τραγουδίστρια από τη Γαλλία, την Mélissa Laveaux.
Για να μην πολυλογώ αυτή η πρώτη δεν μου άρεσε και πολύ. Καλή φωνή δεν λέω, πάιζει κιθάρα, και έχει και ένα ηλεκτρονικό κοντραμπάσο μαζί της. Κάτι μεταξύ τζαζ και μπλούζ ίσως και με μερικά στοιχεία ρέγκε, αυτό που με χάλασε είναι το ότι η φωνή της ήταν λίγο μονότονη, όπως και οι κιθάρες που παίζανε, ίσως να άξιζε περισσότερο αν υπήρχε και κάποιο ακόμη όργανο, μια τρομπέτα ας πούμε. Το σαρανταπεντάλεπτο πέρασε γρήγορα, ίσως να έφταιγα κι εγώ που δυσκολέυτηκα να χαλάρώσω και να ζεσταθώ.
Όταν λοπόν ανέβηκε η Hindi Zahra άτι άλλαξε ριζικά. Η κοπέλα ήταν γεμάτη ενέργεια, ερωτισμό και προικισμένη με μια υπέροχη φωνή. Τραγουδάει πρώτα πρώτα τα τραγούδια που γνώριζα, και έπειτα μια σειρά από άλλα, μισά στα γαλλικά, μισά στα αγγλικά ,μισά στα μαροκέζικα. Ένα υπεροχο συνοθύλευμα κουλτούρων και ήχων. Υπήρχαν σημεία όπου η μουσική τους ήταν ρόκ, άλλες που έφτανε τα ξεσπάσματα των Rage against the Machine και αλήθεια λέω. Απόλυτα εκφραστική και ξαφνιασμένη με την ζεστασία που βρήκε από μας, χαμογελούσε και όλο έλεγε ευχαριστώ. Μαζί της πολύ καλοί μουσικοί, ένας ντραμίστας, ένα μπάσο και ένας κιθαρίστας με σπανιόλικο ταπεραμέντο και μπερμπέρικο ήχο. Παίξανε μιάμιση ώρα όπου μετά από την παράκληση του κοινού ξαναβγήκαν, πράμα που δεν συμβαίνει συχνά στην Αγγλία. Ειλικρινά μας λέει ότι δεν έχουν άλλα τραγούδια να παίξουν και μας είπε να επιλέξουμε το επόμενο. Επιλέξαμε ένα αυτοσχεδιασμό και ανταμηφθήκαμε! Παίξανε ένα δεκάλεπτο αυτοσχεδιασμό με την Hindi να τζαμάρει και τους μουσικούς να την απογειώνουν.

Εκπληκτική συναυλία. Ζεστή, απλή και γεμάτη αισθήματα.
Αυτά λοιπόν. Αν την πετύχετε πουθενά (μεταξύ Γαλλίας- Μαρόκου) την προτείνω ανεπιφύλακτα.

πάρτε μια γεύση αν και το ζωντανό δεν αναπληρώνετε!

Tango
Hey Yo
Stand up

http://www.myspace.com/zahrahindi