Το Κτήνος Στο Φεγγάρι
Ρίτσαρντ Καλινόσκι
Θέατρο Πορεία, 2009
Ρίτσαρντ Καλινόσκι
Θέατρο Πορεία, 2009
Χθες το απόγευμα πήγα να δω μια από τις τελευταίες παραστάσεις του θεατρικού έργου "Το Κτήνος στο Φεγγάρι" στο θέατρο Πορεία.
Γνώριζα ελάχιστα για το έργο, παρά μονάχα κάποια θετικά σχόλια για αυτό και την επανάληψή του. Το έργο είχε παιχτεί ξανά πριν από 10 χρόνια από τους ίδιους ηθοποιούς, την Ταμίλα Κουλιέβα και τον Δημητρή Τάρλοου. Και στο Θέατρο Πορεία δεν είχα ξαναπάει.
Πήγαμε λοιπόν με ένα φίλο στην λαϊκή απογευματινή παράσταση. Πήραμε τα εισιτήρια μας νωρίτερα και κάτσαμε για ένα καφεδάκι στο φουαγιέ του θεάτρου. Θέατρο μικρό αλλά φιλόξενο και ζεστό. Είχε αρκετό κόσμο, κυρίως μεγάλες ηλικίες και κάποιους νέους. Χάρηκα που το είδα γεμάτο.
Η σκηνή με ξάφνιασε. Ήταν πολύ μεγαλύτερη απ' ότι περίμενα. Μια μεγάλη σκηνή, ανοιχτή, με ύψος και βάθος. Τέλειο αίσθημα!
Η παράσταση ξεκίνησε με έναν αφηγητή. Κόλλησα για αρκετά λεπτά στην γάργαρη σα νερό προφορά του, τόσο που έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου να ξεκολλήσει από τα χείλη του και να παρακολουθήσει τα λεγόμενά του. Γιώργος Μπινιάρης νομίζω λέγεται, τον ηθοποιό δεν τον γνώριζα, αν και πιστεύω ότι κάπου τον έχω ξαναδεί, μια πολύ οικεία παρουσία. Γλυκιά ερμηνεία, λιτή και τρυφερή. Σαν να' ταν συγγενής μου ένοιωσα.
Μπαίνουν μετά ο κύριος Τομασιάν και το μικρό κορίτσι με τις τσάντες στο χέρι. Βασικά ήμουν τυχερή και βρισκόμουν στην πρώτη σειρά και πάντα αυτό λειτουργεί θετικά συναισθηματικά.
Οι ηθοποιοί στο πρώτο μέρος του έργου ήταν καλοί στο σύνολό τους. Η Κουλιέβα μου φάνηκε λίγο υπερβολική στις πρώτες πράξεις παίζοντας ένα μικρό κορίτσι, βέβαια αυτό από μια άποψη ήταν θετικό. Στο δεύτερο μέρος όπου τα χρόνια έχουνε περάσει αρκετά η πιο βαριά και κουρασμένη ερμηνεία της πείθει περισσότερο. Γενικά στο έργο η Κουλιέβα έπαιξε πολύ καλά, ξεκινώντας με μια ερμηνεία αφελή και ανάλαφρη σε μια ερμηνεία στιβαρή και σοβαρή στο τέλος του έργου.
Ο Τάρλοου λιτός κι αυτός, έπαιξε σταθερά τον ρόλο του συντηρητικού και ώρες ώρες ψυχρού συζύγου. Τα ξεσπάσματά του θα τα περίμενα λίγο πιο "άγρια" και αντρίκια. ¨Ηταν κάποιες φορές που το έργο θα το επέτρεπε πιστεύω να συμβεί.
Κάπου στον τελευταίο μονόλογο του που διηγείται τον θάνατο των γονιών του, θα ήθελα να μην κοίταζε το κοινό, μιας και στο έργο υποτίθεται ότι μιλά στην γυναίκα του και όχι σε εμάς. Ο αφηγητής να μας κοιτά μιας και αυτός είναι ο ρόλος του, αλλά σε εκείνο το σημείο τον ήθελα λίγο πιο πολύ κλεισμένο στον εαυτό του. Βέβαια αυτό είναι σκηνοθετικό θέμα, μιας και πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης θέλησε να δώσει έμφαση στα λόγια του και στη συγκλονιστική περιγραφή του άνδρα που μας κοιτά στα μάτι προκαλώντας μας συγκίνηση. Που το πετυχαίνει σε αρκετά σημεία το καλογραμμένο έργο του Ρίτσαρντ Καλινόσκι.
Ο πιτσιρικάς έπαιξε πολύ καλά τον ρόλο του παιδιού του δρόμου.
Τα σκηνικά ήταν όμορφα και λειτουργικά. Οι τέσσερις πόρτες σημαντικό κομμάτι του έργου που κλείνουν τον καθένα ήρωα στο δικό του δωμάτιο αναμνήσεων, συγκινήσεων εμμονών και αναγκών.
Ένα έργο απλό και συγκινητικό, σύγχρονο και γεμάτο με ουσιαστικά θέματα, όπως η σφαγή των Αρμενίων, η Αμερική της ελπίδας, η οικογένεια και η θέση της γυναίκας, η παράδοση και η θρησκεία, ο πόνος της απώλειας και η προσπάθεια των ανθρώπων που ψάχνουν στους άλλους τη λύτρωση και την ανάγκη να γεμίσουν τα "κενά", το χρέος που έχουν απέναντι στην ιστορία των προγόνων τους.
Γνώριζα ελάχιστα για το έργο, παρά μονάχα κάποια θετικά σχόλια για αυτό και την επανάληψή του. Το έργο είχε παιχτεί ξανά πριν από 10 χρόνια από τους ίδιους ηθοποιούς, την Ταμίλα Κουλιέβα και τον Δημητρή Τάρλοου. Και στο Θέατρο Πορεία δεν είχα ξαναπάει.
Πήγαμε λοιπόν με ένα φίλο στην λαϊκή απογευματινή παράσταση. Πήραμε τα εισιτήρια μας νωρίτερα και κάτσαμε για ένα καφεδάκι στο φουαγιέ του θεάτρου. Θέατρο μικρό αλλά φιλόξενο και ζεστό. Είχε αρκετό κόσμο, κυρίως μεγάλες ηλικίες και κάποιους νέους. Χάρηκα που το είδα γεμάτο.
Η σκηνή με ξάφνιασε. Ήταν πολύ μεγαλύτερη απ' ότι περίμενα. Μια μεγάλη σκηνή, ανοιχτή, με ύψος και βάθος. Τέλειο αίσθημα!
Η παράσταση ξεκίνησε με έναν αφηγητή. Κόλλησα για αρκετά λεπτά στην γάργαρη σα νερό προφορά του, τόσο που έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου να ξεκολλήσει από τα χείλη του και να παρακολουθήσει τα λεγόμενά του. Γιώργος Μπινιάρης νομίζω λέγεται, τον ηθοποιό δεν τον γνώριζα, αν και πιστεύω ότι κάπου τον έχω ξαναδεί, μια πολύ οικεία παρουσία. Γλυκιά ερμηνεία, λιτή και τρυφερή. Σαν να' ταν συγγενής μου ένοιωσα.
Μπαίνουν μετά ο κύριος Τομασιάν και το μικρό κορίτσι με τις τσάντες στο χέρι. Βασικά ήμουν τυχερή και βρισκόμουν στην πρώτη σειρά και πάντα αυτό λειτουργεί θετικά συναισθηματικά.
Οι ηθοποιοί στο πρώτο μέρος του έργου ήταν καλοί στο σύνολό τους. Η Κουλιέβα μου φάνηκε λίγο υπερβολική στις πρώτες πράξεις παίζοντας ένα μικρό κορίτσι, βέβαια αυτό από μια άποψη ήταν θετικό. Στο δεύτερο μέρος όπου τα χρόνια έχουνε περάσει αρκετά η πιο βαριά και κουρασμένη ερμηνεία της πείθει περισσότερο. Γενικά στο έργο η Κουλιέβα έπαιξε πολύ καλά, ξεκινώντας με μια ερμηνεία αφελή και ανάλαφρη σε μια ερμηνεία στιβαρή και σοβαρή στο τέλος του έργου.
Ο Τάρλοου λιτός κι αυτός, έπαιξε σταθερά τον ρόλο του συντηρητικού και ώρες ώρες ψυχρού συζύγου. Τα ξεσπάσματά του θα τα περίμενα λίγο πιο "άγρια" και αντρίκια. ¨Ηταν κάποιες φορές που το έργο θα το επέτρεπε πιστεύω να συμβεί.
Κάπου στον τελευταίο μονόλογο του που διηγείται τον θάνατο των γονιών του, θα ήθελα να μην κοίταζε το κοινό, μιας και στο έργο υποτίθεται ότι μιλά στην γυναίκα του και όχι σε εμάς. Ο αφηγητής να μας κοιτά μιας και αυτός είναι ο ρόλος του, αλλά σε εκείνο το σημείο τον ήθελα λίγο πιο πολύ κλεισμένο στον εαυτό του. Βέβαια αυτό είναι σκηνοθετικό θέμα, μιας και πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης θέλησε να δώσει έμφαση στα λόγια του και στη συγκλονιστική περιγραφή του άνδρα που μας κοιτά στα μάτι προκαλώντας μας συγκίνηση. Που το πετυχαίνει σε αρκετά σημεία το καλογραμμένο έργο του Ρίτσαρντ Καλινόσκι.
Ο πιτσιρικάς έπαιξε πολύ καλά τον ρόλο του παιδιού του δρόμου.
Τα σκηνικά ήταν όμορφα και λειτουργικά. Οι τέσσερις πόρτες σημαντικό κομμάτι του έργου που κλείνουν τον καθένα ήρωα στο δικό του δωμάτιο αναμνήσεων, συγκινήσεων εμμονών και αναγκών.
Ένα έργο απλό και συγκινητικό, σύγχρονο και γεμάτο με ουσιαστικά θέματα, όπως η σφαγή των Αρμενίων, η Αμερική της ελπίδας, η οικογένεια και η θέση της γυναίκας, η παράδοση και η θρησκεία, ο πόνος της απώλειας και η προσπάθεια των ανθρώπων που ψάχνουν στους άλλους τη λύτρωση και την ανάγκη να γεμίσουν τα "κενά", το χρέος που έχουν απέναντι στην ιστορία των προγόνων τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου