Θάνος Ανεστόπουλος

  

Αφιέρωμα στο Θάνο Ανεστόπουλο

 με αφορμή μια συναυλία στην επαρχία

 ΘΝΗΤΟΣ


ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΜΙΑ ΠΟΡΝΗ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΓΛΩΣΣΑ ΠΥΡΙΝΗ
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΕΥΘΥ ΒΕΛΟΣ ΣΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ ΤΗΝ ΑΚΡΗ
ΕΝΑ ΘΗΡΙΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΣΤΡΑΠΗΣ
Η ΛΑΘΟΣ ΘΕΣΗ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΙ ΠΟΥ ΣΙΓΟΛΙΩΝΕΙ ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟΥΣ
ΛΑΣΠΗ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΕΛΟΣ ΣΕ ΚΑΘΑΡΟ ΠΟΤΗΡΙ
ΣΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΣΙΓΑΡΟ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΑΓΡΙΑ ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΒΥΝΕΙ

ΑΧ ΚΟΣΜΕ ΕΣΥ ΠΟΥ ΣΙΩΠΗΛΑ ΚΡΥΦΑ ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ
ΒΟΥΒΑ ΝΑ ΤΟΛΜΑΓΕΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΦΩΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ
ΚΙ ΑΣΤΟΧΑΣΤΟ ΜΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΝΑ ΓΥΡΕΨΕΙΣ


Θ. ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

  --

Πριν λίγες μέρες είχα τη χαρά να δω τον Θάνο Ανεστόπουλο στο μπαρ Roxanne  στο Διδυμότειχο. Μόνος με μια κιθάρα με τη Σοφία Ευκλείδου στο βιολοντσέλο. Με το που μπήκαμε μέσα γύρω μας μας περιτριγύρισαν τα ασπρόμαυρα σχέδια με κάρβουνο του Θάνου. Δεν δυσκολεύεσαι να μπεις στον κόσμο του ακόμα και από τις γραμμές που αφήνει στο χαρτί.

Μυστήριος τύπος, απόμακρος και απρόσιτος. 

Είχα χρόνια πολλά που πέρασαν από τότε που είχα να δω τα Διάφανα Κρίνα ζωντανά και η αλήθεια είναι πως ο Θάνος δεν θυμίζει τίποτε από εκείνο τον παλιό Θάνο. 

Έτσι λοιπόν αντιλήφθηκα από νωρίς πως μόνο έτσι θα έπρεπε να τον αντιμετωπίσω, σαν ένα άνθρωπο που αγνοούσα την ιστορία και το παρελθόν του και το μόνο που έπραξα ήταν να τον διαβάσω με τον τρόπο μου, να ερμηνεύσω το πρόσωπό του, τα χέρια, τα ρούχα, τα μαλλιά τα μάτια και την ψυχή του.

Μου άρεσε πολύ. Από την πρώτη στιγμή, με άγγιξαν βαθιά οι στοίχοι που επέλεξε και που έγραψε..
Νομίζω ότι μου άρεσε η νέα τροπή που πήρε.. πιο στέρεος και γήινος από ποτέ έκανε τον κόσμο να ταξιδέψει με τις υπέροχες μελωδίες του. Αναμφισβήτητα το ταλέντο του στην κιθάρα είναι άπαιχτο, σα να άκουγες μια ολόκληρη μπάντα κι ας ήταν τις περισσότερες φορές μόνος στη σκηνή. 
Είναι νομίζω μια μοναδική ευκαιρία να ακούσεις όλες αυτές τις επιρροές που δημιούργησαν τα Διάφανα Κρίνα, που τους οδήγησαν στους μοναδικούς στίχους τους. Με απόλυτο σεβασμό και επίγνωση ο Θάνος Ανεστόπουλος πήρε αυτή την βαριά κληρονομιά των ποιητών και τη μετέτρεψε σε κάτι πολύ ζεστό και προσιτό στον κόσμο.


Ένιωσα λίγο περίεργα καθώς τον άκουγα να παίζει τα τραγούδια από τα Διάφανα Κρίνα, νομίζω κι εκείνος λίγο περίεργα ένιωθε.. και το μετέδωσε. 
Δεν έχω πολλά να πω, απλά αξίζει μια συναυλία του για να σας παρασύρει στον κόσμο του. Ζωγράφος, ποιητής, στιχουργός, ερμηνευτής, ένας γνήσιος καλλιτέχνης με μια καρδιά ανοιχτή στον κόσμο.. ελεύθερος πια.. ζωντανός. 

Ήθελα να παρουσιάσω μερικούς από τους στοίχους του, όπως και μερικά από τα μελοποιημένα ποιήματα γνωστών ποιητών.

Θάνος Ανεστόπουλος
"Παράθυρα"

Ανοίξτε τα κορμιά με τα νύχια
ανοίξτε το φλασκί με το γλυκό κρασί
ανοίξτε τα βλέφαρα πόρτες
ανοίξτε τ'ανοιχτά παράθυρα
ανοίξτε τα λειψά και μισοφώτιστα δωμάτια
ανοίξτε τις σιωπές
ανοίξτε τα ουράνια τοπία
ανοίξτε τις υπέροχες μήτρες
ανοίξτε τα καλαίσθητα λευκώματα
ανοίξτε τις κάμαρες των αναμνήσεων
ανοίξτε τα πρόσχαρα κελλάρια
ανοίξτε τις παράφωνες νότες
ανοίξτε τα τριαντάφυλλα των γιορτινών αποφοιτήσεων
ανοίξτε τις πέτρινες μοναξιές
ανοίξτε το λιβάνι και την σμύρνα
ανοίξτε τις μορφές του φθινοπωρινού ύπνου
ανοίξτε τα τσακισμένα μυστικά
ανοίξτε τις ψευδείς ευδιακρισίες
ανοίξτε τις απαγορευμένες πλατείες
ανοίξτε τους πόνους της ίασης
ανοίξτε τους πύρινους χορούς
ανοίξτε τα παιδικά μας πρωτολόγια
ανοίξτε τις αγκαλιές που δεν ήταν αγκαλιές
ανοίξτε τα ρεφρέν από τα παλιά τραγούδια
ανοίξτε το χρώμα και το αλάτι της σκουριάς
ανοίξτε τα γλυκοθώρητα αγόρια
ανοίξτε τους αξεδιάλυτους πόθους
ανοίξτε τα χαιδεμένα δρεπάνια
ανοίξτε τα χαριτωμένα κορίτσια
ανοίξτε τα σκουριασμένα σφυροδρέπανα
ανοίξτε τις κάσες των άδικων νεκρών
ανοίξτε την χωματένια απληστία
ανοίξτε τις διασκεδάσεις των αχρείων
ανοίξτε τα πλεχτά καλάθια με το τυρί
ανοίξτε τις στεγνές στυμμένες βρύσες
ανοίξτε το ράμφος της ηδονής
ανοίξτε τα ποίηματα που γράφτηκαν Φλεβάρη
ανοίξτε τα ποίηματα που γράφτηκαν για να την θυμίζουν
ανοίξτε τα ποίηματα που γράφτηκαν για να λησμονηθούνε
ανοίξτε τα σφαλισμένα χείλη
ανοίξτε τις αποθήκες με τις κραυγές
ανοίξτε το εύμορφο στόμα
ανοίξτε το αμαρτωλό νερό
ανοίξτε το ανευχάριστο όνειρο
ανοίξτε την στενάχωρη θάλασσα
ανοίξτε τις ευδαιμονικές μουσικές
ανοίξτε το παραμύθι με τους νεκρούς μας φίλους
ανοίξτε τα μαξιλάρια με τα πούπουλα
ανοίξτε τους ανασασμούς των κρίνων
ανοίξτε τα γράμματα της φυλακής
ανοίξτε τα πορτοφόλια των διαβόλων
ανοίξτε τις ζωές των νοικοκύρηδων
ανοίξτε τις βαριές ψυχές της Κυριακής
ανοίξτε τα λαμπερά μάτια των παιδιών
ανοίξτε τα λαμπερά μάτια των παιδιών
ανοίξτε τα λαμπερά μάτια των παιδιών
και
κλείστε την τηλεόραση...

αφιερώνεται στα παιδιά που έχουν υποστεί
οποιαδήποτε μορφή βίας και κακοποίησης

Θάνος Ανεστόπουλος

-

 

ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ

..ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ
ΤΟ ΡΙΓΟΣ
Ο ΦΟΒΟΣ
Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ
ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

-ΠΟΥ ΤΕΜΝΕΙΣ ΤΑ ΝΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ-

ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΟΥΤΕ ΗΛΙΟΣ
ΟΥΤΕ ΓΗ ΝΑ ΚΑΡΠΟΦΟΡΕΙ

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ
ΜΟΝΟ ΟΙ ΓΛΟΥΤΟΙ
ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ
ΜΕΝΟΥΝ ΟΦΘΑΛΜΑΠΑΤΕΣ
ΣΕ ΑΠΟΔΕΚΑΤΙΣΜΕΝΟ ΕΠΙΛΟΓΟ

ΧΩΡΙΣ ΕΣΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ
ΜΕΝΟΥΝ ΜΟΝΑΧΑ
ΤΟ ΚΡΥΟ Η ΤΟ ΖΕΣΤΟ
ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ

ΜΕΝΟΥΝ ΟΛΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ
ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΑ

ΜΕΝΕΙ ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ
ΝΑ ΤΟ ΡΥΠΑΙΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΕΛΝΕΙ ΜΟΝΟ ΑΡΝΗΣΕΙΣ
ΚΙ ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΤΟΙΜΟΣ
ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ
ΑΠΟ ΚΕΝΟ ΕΚΜΑΓΕΙΟ

ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ
ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ
ΚΑΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΓΙΑΤΙ
ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ
ΕΣΥ
ΚΑΙ
ΕΓΩ
Τ'ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ
ΤΟ ΤΩΡΑ
ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ
...ΟΧΙ...

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ
ΠΟΤΕ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ
ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ
ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ
ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ

Θάνος Ανεστόπουλος

-

ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΗ

ΠΕΡΝΑΕΙ ΠΑΛΙ ΣΤΕΡΝΑ Ο ΚΑΙΡΟΣ
ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ
ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΡΟΔΟΚΟΚΙΝΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ
ΤΑ ΨΗΛΑ ΧΤΙΡΙΑ Ο ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΘΟΛΟΣ ΓΛΥΦΕΙ
ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΠΛΑΓΙΑΖΟΥΝ ΠΛΑΝΕΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΤΡΗ ΓΗ
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΖΕΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ
Σ ΕΝΑ ΠΛΑΤΥ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΕΛΑΟ
ΑΠΟΚΟΙΜΙΟΥΝΤΑΙ

ΠΛΗΓΕΣ ΑΠΟ ΦΡΙΧΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ
ΤΟ ΓΗΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΑΠ'ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥΣ
ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΕΓΓΟΣ ΧΟΡΤΑΙΝΩ
ΑΠ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ
ΚΑΙ ΠΙΑ ΔΕΝ ΒΡΕΧΕΙ ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΟ
ΕΚΕΙ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΡΑΤΑΩ ΡΑΒΔΙ
ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΩ

ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΡΟΣΩΠΟ
ΤΡΕΜΑΜΕΝΑ ΔΑΧΤΥΛΑ
ΦΕΡΝΩ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ
ΚΙ ΑΓΓΙΖΩ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ

ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΛΥΠΗ
ΓΥΡΩ ΑΠ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ
ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ
ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΠΙΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΟΝΕΙΡΕΥΤΩ
ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ
ΠΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ

ΑΡΓΟΡΟΥΦΑΩ ΤΩΡΑ ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ
ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΘΑΜΒΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ
ΤΩΝ ΛΑΜΠΡΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ

ΜΕ ΕΝΤΟΝΗ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ
ΜΕ ΠΟΛΥ ΕΡΩΤΑ ΜΥΣΤΙΚΟ
ΜΕ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΤΗΣ
ΟΙ ΕΞΑΙΣΙΕΣ
ΜΕ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΑ Η ΗΔΟΝΗ
ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΠΟΥ ΓΕΛΑ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΗ
ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΚΑΘΕΤΑΙ
ΝΩΘΡΗ ΚΑΙ ΧΟΡΤΑΣΜΕΝΗ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ
ΝΑ ΒΡΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ

ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ΑΥΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ
ΖΗΤΑ
ΝΑ ΤΗΣ ΧΑΡΙΣΕΙ ΕΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΓΙΞΩ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ
ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ
ΘΑ ΘΕΛΑ
ΝΑ ΜΗΝ ΜΟΥ ΚΟΨΟΥΝ
ΤΑ ΧΕΡΙΑ

ΔΕΝ ΗΣΥΧΑΖΩ
ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΕΙ ΑΝΑΠΟΔΟ Η ΣΩΣΤΟ
ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΟΡΕΣ
ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΖΩ
ΚΙ ΟΛΟ ΜΙΛΩ
ΚΙ ΟΛΟ ΜΙΛΩ
ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΤΕ
ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΗΣ Μ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΣΙΩΠΩ

ΕΝΑ ΠΛΑΤΥ ΔΡΟΣΕΡΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
ΤΡΕΧΕΙ ΤΩΡΑ ΠΑΝΩ
ΣΤΟ ΔΡΟΣΕΡΟ ΑΙΔΡΩΤΟ
ΚΟΡΜΙ ΤΗΣ
ΣΑΝ ΕΝΑ ΚΛΩΝΑΡΙ ΑΚΑΚΙΑΣ
ΠΡΩΙ
ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

ΣΤΑΖΕΙ ΟΛΗ ΑΠΟ ΗΔΟΝΗ
ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΜΑΣ
ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΖΟΥΝ
ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

ΤΟ ΣΤΡΩΜΑ ΘΑ ΒΡΕΙ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ
ΠΑΛΙ ΣΤΟΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΙΧΟ
ΤΑ ΚΕΡΙΑ ΘΑ ΑΝΑΝΕΩΘΟΥΝ
ΤΑ ΛΙΩΜΕΝΑ ΘΑ ΠΕΤΑΧΤΟΥΝ
ΜΑΖΙ
ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ
ΜΕ ΤΑ ΜΠΑΓΙΑΤΙΚΑ ΝΕΑ
ΜΙΑΣ ΠΑΛΙΑΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΕΝΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΞΕΔΟΝΤΙΑΡΙΚΟ
ΠΟΥ ΑΡΓΑ ΑΡΓΑ
ΕΞΑΤΜΙΖΕΤΑΙ

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ
ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΗΣ
ΤΟ ΣΒΗΣΜΕΝΟ ΦΩΣ
ΝΑ ΑΝΟΙΞΩ
ΤΟ 'Σ ΑΓΑΠΩ' ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΩ

Σ ΑΓΑΠΩ
-----------------------

ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ
ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΗΘΗΚΕ
ΚΑΝΕΝΑ 'Σ ΑΓΑΠΩ' ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ
ΑΠΟ ΕΝΑ 'ΠΡΕΠΕΙ' ΜΙΑ 'ΣΥΝΗΘΕΙΑ'
ΑΠΟ ΕΝΑΝ 'ΦΟΒΟ'
ΜΙΑ' ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ'
ΑΠΟ ΜΙΑ ΆΦΗΡΗΜΕΝΗ ΩΡΑ'
ΑΠΟ ΜΙΑ 'ΚΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ'
ΚΑΝΕΝΑ
'Σ ΑΓΑΠΩ'
ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΕ
'ΑΝΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΜΕΝΟ'

ΤΟ ΄Σ ΑΓΑΠΩ' ΝΑ ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΖΕΙΣ
ΜΟΥ ΛΕΓΕ
ΚΑΙ ΜΟΥ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΖΕ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ
'...ΝΑ ΤΟ ΠΟΤΙΖΕΙΣ ΟΜΩΣ,
ΚΑΘΗΜΕΡΝΑ ΝΑ ΤΟ ΠΟΤΙΖΕΙΣ...'

Θ. ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

-

-
ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ


ΘΕΛΩ ΒΟΗΘΕΙΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΩ ΑΣΠΡΕΣ ΚΟΛΛΕΣ.
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΕΝΟΣ ΒΟΡΙΑ
ΝΑ ΑΝΑΚΑΤΕΨΕΙ ΜΟΥ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΝΟΗΜΑΤΑ.
ΜΙΑ ΑΓΡΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ
ΝΑ ΒΥΘΙΣΤΩ ΣΕ ΜΕΛΑΝΕΝΙΟ ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΝΑ ΧΤΥΠΗΘΩ ΜΕ ΦΘΟΓΓΟΥΣ ΚΥΜΑΤΑ
ΣΕ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΑΠΟ ΦΩΝΗΕΝΤΑ.
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΠΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟΓΕΙΩΣΕΙΣ ΑΙΩΡΗΣΕΙΣ
ΣΕ ΓΑΛΑΖΙΟ ΟΥΡΑΝΟ ΓΕΜΑΤΟ ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΑΤΑ
ΔΑΣΕΙΕΣ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΕΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΑ.
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΜΙΑ ΔΙΨΑΣΜΕΝΗ ΓΗ
ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΧΘΕΙ ΒΡΟΧΗ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ.
ΘΕΛΩ ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΩ
ΜΕ ΚΑΡΤΕΡΙΑ ΣΥΓΚΑΤΑΝΕΥΣΗ ΚΙ ΑΓΑΠΗ
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΤΑ ΜΝΗΜΑΤΑ
ΣΕ ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΩ
ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ Ν'ΑΠΛΩΣΩ
ΤΗΝ ΠΕΝΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΩ
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΑΓΙΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΗ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ
ΑΥΤΟΣ Ο ΟΜΟΙΟΣ ΜΟΥ ΤΟΠΟΣ.
ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΥΤΗ ΖΩΗ
ΝΑ ΞΑΝΑΒΓΩ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΑΥΤΟΝ
ΠΟΥ ΤΡΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΝ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΣΤΙΣ ΡΟΔΙΝΕΣ ΠΑΛΑΜΕΣ ΤΟΥΣ
ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΝΑΠΟΘΕΣΟΥΝ
ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΨΑΣΜΕΝΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥΣ
ΤΑ ΧΑΡΤΙΝΑ ΛΕΥΚΑ ΟΣΤΑ ΜΟΥ ΝΑ
ΓΙΑΤΡΕΨΟΥΝ

Θ. ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
-

ΜΕ ΕΝΑ ΑΔΕΙΟ ΠΟΤΗΡΙ

Σε λίγο τα πρόσωπα που έκλεψαν φως
θα μοιάσουν της θλίψης αέναος χορός
κι εμείς σιωπηλά θα ζητάμε συγγνώμη
απ’ τον ήλιο που φεύγει χωρίς να νυχτώνει.

Σε λίγο η πίκρα θα σκίσει τα χείλη
θα γίνουμε εχθροί οι καλύτεροι φίλοι
κι εμείς σκυθρωπά θα απαγγέλλουμε στίχους
μιας άθλιας γενιάς, ενός άοσμου πλήθους.

Σε λίγο θ’ αδειάσει κι αυτό το μπουκάλι
θα ψάξει στις τσέπες να βρει λίγη ζάλη
κι εμείς θα κλοτσάμε σκυλιά μες στους δρόμους
ψευτοπροφήτες που ανήκουμε στους υπονόμους.

Σε λίγο θα σκάψουν στο σπίτι από κάτω
θα βρούνε τις μνήμες μας κι έναν όμορφο γάτο
το πρώτο βιβλίο, τον πρώτο εφιάλτη
μια κούπα με τσάι και λίγο αχάτη.

Σε λίγο τα μάτια θ’ ανοίξουν το στόμα
να βγούνε οι λέξεις απ’ το άψυχο σώμα
θα δούμε με πόνο τις μνήμες να σέρνουν
και άσχημα νέα οι σκόνες να φέρνουν.

Μ’ ένα άδειο ποτήρι στο χέρι θα μένουν
αυτοί που να ζούνε μονάχα υπομένουν.

Θ. ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

-

-

Κική Δημουλά - Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

-

Νερωμένο κρασί

Ιωάννης Πολέμης

(μεταγενέστερος τίτλος: Παραδειγματικόν, συλλογή: Τὸ παλιὸ βιολί)

Ὅ, τι κι᾿ ἂν εἶχε τόχασε, γυναῖκα, βιός, παιδιά του·
τίποτε δὲν τ᾿ ἀπόμεινε στερνὴ παρηγοριά.
Πέταξ᾿ ἡ ἔννοια ἀπὸ τὸ νοῦ κι᾿ ἡ ἐλπίδ᾿ ἀπ᾿ τὴν καρδιά του
κι ἡ ὑπομονὴ ἐμαρμάρωσε στὰ στήθη του βαριά.
Ὅπως τὰ λείψανα περνοῦν, περνάει ἀργὰ ὁ καιρός του
καὶ ζεῖ δίχως ὁ δύστυχος νὰ ξέρει τὸ γιατί.
Μὲς στὴν ταβέρνα ὁλημερὶς μὲ τὸ ποτήρι ἐμπρός του
τοῦ κάκου ἐκεῖ ἀνώφελα τὴ λησμονιὰ ζητεῖ.
«Καταραμένε κάπελα καὶ κλέφτη ταβερνιάρη,
τί τὸ νερώνεις τὸ κρασί, καὶ πίνω ἀπ᾿ τὸ ξανθό,
καὶ πίνω κι᾿ ἀπ᾿ τὸ κόκκινο κι᾿ ἀπὸ τὸ γιοματάρι
κι᾿ ἀπὸ τὸ σῶσμα τὸ τραχύ, πίνω καὶ δὲ μεθῶ;
Δὲν ᾖρθα γιὰ ξεφάντωμα, μήτε γιὰ πανηγύρι,
ᾖρθα νὰ βρῶ τὴ λησμονιὰ στὸ θάνατο κοντά!»
Κι᾿ ὁ κάπελας γεμίζοντας καὶ πάλι τὸ ποτήρι
μὲ θλιβερὸ περίγελο στὰ λόγια του ἁπαντᾷ:
«Τί φταίω ἐγὼ ἂν τὰ δάκρυα ποὺ ἀπελπισμένος χύνεις
πέφτουν μὲς στὸ ποτήρι σου, σταλαγματιὲς θολές,
καὶ τὸ νερώνουν τὸ κρασὶ κι᾿ ἀδύνατο τὸ πίνεις;
Τί φταίω ἐγὼ κι᾿ ἂν δὲ μεθᾷς, τί φταίω ἐγὼ κι᾿ ἂν κλαῖς;»

http://athanasiosanestopoulos.blogspot.com/