Θέατρο Καμπούκι (12η Νύχτα) στο Λονδίνο

Την Τετάρτη 25 Μαρτίου πήγα στο Barbican Center για να παρακολουθήσω μια Ιαπωνέζικη παράσταση. Τα εισιτήρια ήταν Sold out σχεδόν 25 μέρες νωρίτερα. Γινότανε χαμός. Όπως σχεδόν σε όλες τις θεατρικές παραστάσεις στο Λονδίνο. Νομίζω ότι το Θέατρο αυτό ήταν πολύ σημαντικό, αλλά εγώ αυτό δεν το ήξερα. Υπήρχαν κάμερες παντού και πολλοί από το κοινό φοράγανε επίσημα ενδύματα, παραδοσιακά κιμονό. Έπειτα έμαθα ότι το θέατρο είναι Παραδοσιακό θέατρο Καμπούκι της Ιαπωνίας. Η παράσταση ήταν η "Δωδέκατη Νύχτα" του Γούιλιαμ Σαίξπηρ.

Βασικά η παράσταση για μένα είχε πολύ πλάκα. Οι χαρακτήρες παιζότανε όλοι από άνδρες πράγμα που μου θύμισε πολύ το δικό μας αρχαίο θέατρο. Φοράγανε εκπληκτικά παραδοσιακά κοστούμια, σε έντονα χρώματα και σχέδια. Τα περισσότερα πρόσωπα ήταν βαμμένα λευκά με έντονο στυλιζαρισμένο μακιγιάζ. Ο τρόπος που παίζανε ήταν απίστευτα υπερβολικός, σχεδόν κι αυτός στιλιζαρισμένος. Αλλά απ' ότι κατάλαβα ήταν κομμάτι του θεάτρου αυτή η υπερβολική έπαρση στην πρόζα.

Εκτός από αυτό, το έργο παιζόταν στα ιαπωνέζικα, αυτό σημαίνει ότι δεν καταλάβαινα τίποτα. Υπήρχαν βέβαια 2 μόνιτορ τα οποία μετέφραζαν το έργο στα σαιξπιρίστικα, αλλά πολλά ακόμη δεν τα καταλάβαινα. Βασικά μου φάνηκε ότι μεταφράζανε λιγότερα απ' όσα λέγανε, μιας και όταν αναρτήζανε μια πρόταση στο μόνιτορ, οι ηθοποιοί συνέχιζαν να μιλάνε για 2-3 προτάσεις ακόμη, εκτός και αν ο λόγος τους ήταν τόσο αργός, δεν ξέρω.. πάντως πολλές φορές ο λόγος του ήταν τόσο συρτός που κατέληγε πονοκέφαλος.

Ένας άλλος πονοκέφαλος ήταν η διάρκεια του έργου. Η παράσταση άρχισε στις 7 και τελείωσε γύρω στις 11, αυτό σήμαινε 2 γεμάτα 100 λεπτά παράστασης. Πολλοί φύγαν με το πρώτο διάλειμμα.

Τα σκηνικά ήταν εξαιρετικά, υπερθεαματικά. Με την χρήση πολλών καθρεφτών βοηθούσαν στη μεγέθυνση του χώρου. Στα σκηνικά μπορούσες να αναγνωρίσεις την χρήση παλιών ιαπωνέζικων σχεδίων και χαρακτήρων, πολλές φορές ήταν λες και έβλεπα μπροστά μου ζωντανό τον ίδιο τον πίνακα.

Η παράσταση είχε ζωντανή μουσική σε όλη τη διάρκεια του έργου. Όπως και επίσης έναν άνθρωπο που ήταν για την δημιουργία των ήχων, μάλλον για την υπερβολή τους. Παράδειγμα όταν υποτιθέμενα χτύπαγαν σε μια πολεμική σκηνή ο ένας τον άλλον, ο άνδρας αυτός δημιουργούσε τον ήχο του χτυπήματος χτυπώντας 2 κομμάτια ξύλου σε μια ξύλινη επίσης πλάκα. Η μουσική έπαιζε τον ρόλο του δημιουργού του αισθήματος. Δεν συνόδευε απλά την πλοκή.

Υπόθεση Έργου

Η πριγκίπισσα Ολίβια πενθεί για το χαμό του αδερφού της. Συνεπεία αυτού, αρνείται όλες τις προτάσεις που έρχονται από διάφορους άρχοντες, οι οποίοι ενδιαφέρονται να την παντρευτούν. Πιο επίμονος από όλους, ο Ορσίνο. Ο οποίος στέλνει συνέχεια τον βοηθό του, Σεζάριο, για να μεταφέρει στην πριγκίπισσα τον έρωτα του άρχοντά του, και να την πείσει να τον δεχτεί. Και ξαφνικά, η Ολίβια ερωτεύεται τον βοηθό!

Ο οποίος βοηθός, όμως, δεν είναι αυτό που δείχνει: στην πραγματικότητα, κάτω από το όνομα Σεζάριο κρύβεται η Βιόλα. Μια νεαρή και όμορφη κοπέλα που βρέθηκε ναυαγός σε τόπο εχθρικό, υποφέροντας από την πιθανότητα ο δίδυμος αδερφός της Σεμπάστιαν να πνίγηκε. Και η οποία αποφασίζει να παρουσιαστεί ως άντρας στον άρχοντα του τόπου, για να την πάρει στη δούλεψή του. Όμως τα βέλη του θεού έρωτα θα λαβώσουν την καρδιά της για τον «αφέντη» της. Και τώρα είναι αναγκασμένη να τον βοηθήσει να κατακτήσει μια άλλη γυναίκα, η οποία δεν ενδιαφέρεται καθόλου γι’αυτόν. Τα πράγματα θα περιπλεχτούν ακόμη περισσότερο όταν ο Σεμπάστιαν θα εμφανιστεί στο παλάτι της Ολίβια! Η οποία χάνει αυγά και καλάθια με την παράλογη συμπεριφορά του «διπλού» Σεζάριο. Θα γίνει, τελικά, ο Σεμπάστιαν – Σεζάριο ο καταλύτης που θα οδηγήσει στην λύση του «δράματος».

Τους Σεζάριο, Ολίβια και Ορσίνο πλαισιώνουν επιτυχημένα μια σειρά πραγματικά εμπνευσμένων χαρακτήρων. Πρώτος και καλύτερος, ο τρελός μουσικός Φέστε, απαραίτητο συστατικό της κάθε αυλής. Ο οποίος τελικά ίσως και μην είναι τόσο τρελός όσο φαίνεται. Απαλλαγμένος από πάθη και φιλοδοξίες, βλέπει τα πράγματα πιο καθαρά από όλους και η κρίση του αποδεικνύεται η ορθότερη. Μετά είναι ο Μαλβόλιο – ο φιλόδοξος υπηρέτης της Ολίβια. Η έπαρση και η ειρωνεία με την οποία αντιμετωπίζει τους υπόλοιπους – προσωπικό και συγγενείς της Ολίβια – τους οδηγεί στο να του στήσουν παγίδα για να τον εκδικηθούν. Ο Μαλβόλιο θα παρασυρθεί σε μια ακατανόητη συμπεριφορά η οποία διασκεδάζει τους δολοπλόκους από την μια, γίνεται η καταδίκη του από την άλλη.

Επόμενος είναι ο Σερ Άντριου, ευκατάστατος μεν, χαμηλής νοημοσύνης δε, ο οποίος μάταια διατηρεί την ελπίδα ότι θα παντρευτεί την Ολίβια. Σειρά παίρνει ο μέθυσος Σερ Τόμπυ, θείος της Ολίβια, που εκμεταλλεύεται την αδυναμία του Σερ Άντριου για να του αποσπά χρήματα και να διασκεδάζει μαζί του. Τελευταία, αλλά σίγουρα όχι μικρότερης «εμβέλειας» η Μαρία, η πανέξυπνη και δολοπλόκα υπηρέτρια της Ολίβια. Αυτή είναι που συλλαμβάνει το σχέδιο που θα οδηγήσει, τελικά, τον Μαλβόλιο πίσω από τα σίδερα της φυλακής.

Στο έργο δεν πιστεύω ότι ακολουθήθηκε πιστά το έργο του Σαίξπηρ, μιας και ο Μαλβόλιο στο τέλος δεν οδηγείτε στη φυλακή αλλά όλα έχουν αίσιο τέλος για τους ήρωες του έργου.