Στα μέσα του Φλεβάρη, εδώ στο Λονδίνο έχουν μια βδομάδα ελεύθερης πρόσβασης σε θεατρικές παραστάσεις για άτομα νεότερα των 26 χρόνων. Εκείνη τη βδομάδα λοιπόν αποφάσισα να πάω να δω μια Γιαπωνέζικη παράσταση στο Barbican Center μιας και το τελευταίο διάστημα με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η Ασιατική κουλτούρα. Το έργο εμπνευσμένο από τα κείμενα του Τζουνιχίρο Τανιζάκι (Junichiro Tanizaki). Κείμενα όπως "Το πορτρέτο της Σουνκίν" και "Το εγκώμιον της σκιάς".
Παρακολουθούμε την ιστορία μιας όμορφης τυφλής κοπέλας και το ξετύλιγμα ενός χαρακτήρα σκληρού, υστερικού και απόλυτα κυρίαρχου πάνω στους υπολοίπους ανθρώπους τριγύρω της. Είναι μια ταλαντούχα μουσικός του κότο και του σάμισεν, μια γυναίκα που μέσα στα χρόνια που περνούν η μόνη ευχαρίστηση της είναι η οδύνη που προκαλεί σχεδόν σαδιστικά στον απόλυτα αφοσιωμένο υπηρέτη και μαθητή της. Ο Σάσουκε είναι ερωτευμένος με την Σουνκίν από παιδί υπακούοντας όλες τις προσταγές της κυρίας του. Μέχρι που φτάνει στο σημείο να τυφλωθεί και ο ίδιος ώστε να βρεθεί πιο κοντά στην αγαπημένη του με οποιοδήποτε τρόπο.
Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από την παράλληλη ιστορία μιας εκφωνήτριας η οποία βρίσκετε στον ραδιοφωνικό σταθμό όπου και διαβάζει την ιστορία της Σούνκιν. Μέσα από την εκφώνηση της μεταφερόμαστε αμέσως στην εποχή του Meiji Era. Όσο η ιστορία εκτυλίσσεται, βλέπουμε και την ίδια να αλλάζει χαρακτήρα και συμπεριφορά επηρεασμένη από την πλοκή του έργου.
Το έργο ήταν αισθητικά υπέροχο. Δύσκολος λιγάκι ο χαμηλός φωτισμός μιας και εμάς στα τελευταία καθίσματα μας δημιούργησε ένα μικρό πονοκέφαλο. Βέβαια, ο φωτισμός ήταν μέρος της ιδέας. Οι χώροι προσδιοριζόταν από τους κύβους του φωτός και από τους περφόρμερς οι οποίοι μετακινώντας τα κοντάρια που κρατούσαν άλλαζαν και τους χώρους μέσα στους οποίους περιφερόταν οι χαρακτήρες. Όλοι οι ηθοποιοί βρισκόταν στην σκηνή κατά την διάρκεια του έργου και άλλοτε μετακινούσαν χώρους, δημιουργούσαν ήχους φτερουγισμάτων με φύλλα χαρτιού και άλλοτε συμμετείχαν σαν υπηρετικό προσωπικό ή ότι άλλο χρειαζόταν.
Βασική ιδέα όλου του έργου ήταν το παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο κούκλας. Η Σούνκιν είναι μια κούκλα που κινείτο από δύο γυναίκες ντυμένες στα μαύρα. Η κούκλα αλλάζει 4 εποχές, στις 2 πρώτες είναι κούκλα, στην 3η η Σούνκιν παίζεται από μια κανονική γυναίκα μόνο που ακόμη μεταχειρίζεται σαν κούκλα και όλες τις οι κινήσεις καθορίζονται από τις δύο γυναίκες και στην 4η όπου η Σούνκιν είναι πιο μεγάλη σε ηλικία ενσαρκώνεται από την βασική γυναίκα που την κινούσε σε όλη τη διάρκεια του έργου.
Μου φάνηκε ιδιαίτερα όμορφη και πετυχημένη η χρήση της κούκλας σε αυτό το έργο μιας και ο χαρακτήρας της Σουνκίν είναι αυτός που συνήθως υποκινεί τους άλλους, διατάζει και χρησιμοποιεί. Σε αυτή την περίπτωση μια άψυχη και παγωμένη κούκλα είναι η ηρωίδα που σε όλη τη διάρκεια του έργου έχει ανάγκη τους άλλους. Η Σούνκιν για να κινηθεί, για να φάει και να κάνει απλές καθημερινές λειτουργίες της ζωής χρειάζεται πάντα κάποιον να τη βοηθήσει και αυτός συνήθως είναι ο ακόλουθος της ο Σάζουκε. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο ίσως να έχει την ανάγκη να επιδείξει την δύναμη της επάνω του, μόνο και μόνο για να μη φανεί αδύναμη μπροστά σε αυτός που έχει περισσότερη ανάγκη.
Σε όλη τη διάρκεια του έργου ένας πραγματικός οργανοπαίχτης του σάμισεν ντύνει μελωδικά και ηχητικά την πλοκή του έργου μιας και χρησιμοποιεί τον ήχο του έγχορδου μιμούμενος το σύρσιμο της πόρτας, χτύπων και λοιπών ήχων.
Παρακολουθούμε την ιστορία μιας όμορφης τυφλής κοπέλας και το ξετύλιγμα ενός χαρακτήρα σκληρού, υστερικού και απόλυτα κυρίαρχου πάνω στους υπολοίπους ανθρώπους τριγύρω της. Είναι μια ταλαντούχα μουσικός του κότο και του σάμισεν, μια γυναίκα που μέσα στα χρόνια που περνούν η μόνη ευχαρίστηση της είναι η οδύνη που προκαλεί σχεδόν σαδιστικά στον απόλυτα αφοσιωμένο υπηρέτη και μαθητή της. Ο Σάσουκε είναι ερωτευμένος με την Σουνκίν από παιδί υπακούοντας όλες τις προσταγές της κυρίας του. Μέχρι που φτάνει στο σημείο να τυφλωθεί και ο ίδιος ώστε να βρεθεί πιο κοντά στην αγαπημένη του με οποιοδήποτε τρόπο.Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από την παράλληλη ιστορία μιας εκφωνήτριας η οποία βρίσκετε στον ραδιοφωνικό σταθμό όπου και διαβάζει την ιστορία της Σούνκιν. Μέσα από την εκφώνηση της μεταφερόμαστε αμέσως στην εποχή του Meiji Era. Όσο η ιστορία εκτυλίσσεται, βλέπουμε και την ίδια να αλλάζει χαρακτήρα και συμπεριφορά επηρεασμένη από την πλοκή του έργου.
Το έργο ήταν αισθητικά υπέροχο. Δύσκολος λιγάκι ο χαμηλός φωτισμός μιας και εμάς στα τελευταία καθίσματα μας δημιούργησε ένα μικρό πονοκέφαλο. Βέβαια, ο φωτισμός ήταν μέρος της ιδέας. Οι χώροι προσδιοριζόταν από τους κύβους του φωτός και από τους περφόρμερς οι οποίοι μετακινώντας τα κοντάρια που κρατούσαν άλλαζαν και τους χώρους μέσα στους οποίους περιφερόταν οι χαρακτήρες. Όλοι οι ηθοποιοί βρισκόταν στην σκηνή κατά την διάρκεια του έργου και άλλοτε μετακινούσαν χώρους, δημιουργούσαν ήχους φτερουγισμάτων με φύλλα χαρτιού και άλλοτε συμμετείχαν σαν υπηρετικό προσωπικό ή ότι άλλο χρειαζόταν.
Βασική ιδέα όλου του έργου ήταν το παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο κούκλας. Η Σούνκιν είναι μια κούκλα που κινείτο από δύο γυναίκες ντυμένες στα μαύρα. Η κούκλα αλλάζει 4 εποχές, στις 2 πρώτες είναι κούκλα, στην 3η η Σούνκιν παίζεται από μια κανονική γυναίκα μόνο που ακόμη μεταχειρίζεται σαν κούκλα και όλες τις οι κινήσεις καθορίζονται από τις δύο γυναίκες και στην 4η όπου η Σούνκιν είναι πιο μεγάλη σε ηλικία ενσαρκώνεται από την βασική γυναίκα που την κινούσε σε όλη τη διάρκεια του έργου.
Μου φάνηκε ιδιαίτερα όμορφη και πετυχημένη η χρήση της κούκλας σε αυτό το έργο μιας και ο χαρακτήρας της Σουνκίν είναι αυτός που συνήθως υποκινεί τους άλλους, διατάζει και χρησιμοποιεί. Σε αυτή την περίπτωση μια άψυχη και παγωμένη κούκλα είναι η ηρωίδα που σε όλη τη διάρκεια του έργου έχει ανάγκη τους άλλους. Η Σούνκιν για να κινηθεί, για να φάει και να κάνει απλές καθημερινές λειτουργίες της ζωής χρειάζεται πάντα κάποιον να τη βοηθήσει και αυτός συνήθως είναι ο ακόλουθος της ο Σάζουκε. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο ίσως να έχει την ανάγκη να επιδείξει την δύναμη της επάνω του, μόνο και μόνο για να μη φανεί αδύναμη μπροστά σε αυτός που έχει περισσότερη ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου